ایرنا، خمیر مرغ گوشت‌های باقی‌مانده بر بافت‌های استخوانی است که در کشتارگاه‌های صنعتی از مرغ‌ها جدا شده و با تکنولوژی‌های خاص استحصال می شود؛ در مقیاس‌هایی مانند کشتارگاه‌هایی که تا یک میلیون تن تولید گوشت می‌کنند رقمی حدود 50 هزار تن خمیرمرغ به دست می‌آید که در همه جای دنیا استاندارد بوده و استفاده از آنها مجاز است.
با این حال، بسیار دیده شده است که خمیرمرغ از ضایعات مغازه‌های مرغ فروشی، بافت‌های غضروفی و احشاء مرغ‌های ذبح شده تهیه می‌شود که از نظر ضوابط استاندارد به هیچ عنوان برای مصارف خوراکی قابل تایید نیست.
سازمان ملی استاندارد و نیز وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در واحدهای تولیدی، موضوع استفاده از خمیرمرغ در تولید سوسیس و کالباس را مدنظر قرار داده و در واحدهای کشتارگاهی، مسئولیت آن با سازمان دامپزشکی است.
برپایه نظر سازمان ملی استاندارد، تولید کنندگان موظف به رعایت شروط و الزامات استفاده از خمیرمرغ در سوسیس و کالباس هستند و کسانی می توانند خمیر مرغ تولید و استفاده نمایند که پروانه ساخت مربوطه را از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی دریافت کرده باشند.
کارشناسان سازمان استاندارد تاکید دارند: تولید خمیر مرغ باید از مرغ هایی صورت گیرد که مورد تایید سازمان دامپزشکی کشور هستند و خرید و حمل و نقل اسکلت و ضایعات لاشه مرغ توسط واحدهای تولید کننده، استفاده از گوشت سر و صورت (گوشت کله)، بافت های غیرمجاز نظیر روده ها، کبد و طحال در تولید خمیر مرغ ممنوع است.
سازمان استاندارد همچنین تولیدکنندگان را ملزم کرده است که برای اطلاع مصرف کنندگان، از یک پوشش مشخص (زرد رنگ) برای تولید محصول دارای خمیرمرغ استفاده کنند و به کارگیری این پوشش برای سایر محصولات ممنوع است ؛ همچنین استفاده از خمیر مرغ در محصولات دارای 61 درصد گوشت و بالاتر به هیچ عنوان مجاز نیست و تولیدکنندگان ملزم هستند عبارت 'محتوی خمیر مرغ' را به طور واضح، خوانا و با قلم یکسان با نام و نوع فرآورده روی محصول درج کنند.